به گزارش سینماپرس، دربند اثری نو و بدیع بر اساس سوژه و داستانی نه چندان تازه از فیلمسازی نوگرا که در عرصه سینمای ایران در پی ایجاد سینمایی متفاوت و اجتماعی است.

پرویز شهبازی که فیلم «دربند» وی پس از فیلم های «مسافرجنوب»، «نجوا»، «عیار 14» و «نفس عمیق» پنجمین تجربه سینمایی او است، در فیلم اخیر خود با روایت داستان تراژیک زندگی و تحصیل یک دختر دانشجوی شهرستانی در تهران گرچه به صورت عبوری تصاویری تلخ و تاثیرگذار از کلان شهر تهران و مناسبات تکان دهنده جاری در آن ارائه می کند؛ اما نازنین و سحر که به ناچار هم خانه شده اند هر کدام تصویرگر زندگی خصوصیات و خلقیاتی خاص هستند که هر دو در مسلخ پول و بی اخلاقی و روابط غلط گرفتار آمده اند.

«دربند» پر از صحنه های دیدنی، موقعیت های جذاب، دیالوگ های پخته و شخصیت پردازی های پذیرفتنی است.

شهبازی با آن که داستانی ساده را بازگو می کند؛ اما از زدودن پرده از روی مناسبات نامطلوب اجتماعی غافل نمی ماند و با همراه کردن تماشاگر هر چند در سطح یک کلان شهر و حاکمیت پول و ثروت و دوری از اخلاق را در آن به نمایش می گذارد تا مخاطب درباره آن و مناسبات و موضوعیت ها و تنگناهای موجود به قضاوت بنشینند.

«دربند» شاید در نگاه نخست فیلمی سیاه به نظر آید؛ اما با تماشای خوب مخاطب در آن نقدی از اجتماع کنونی را در غالب یک کلان شهر و انسان های مختار و ناچار می بیند و شاهد سقوط تدریجی یک دانشجوی شهرستانی بر اثر دیکته تحمیلات اجتماعی و اقتصادی  و سادگی خود او می شود.

دربند نقدی هوشیارانه با مناسبات نامطلوب اجتماعتی با کارگردانی دقیق، فیلمنامه پرداخت شده و بازی های خوب نازنین بیاتی و پگاه آهنگرانی از امتیازات دربند است.

انتهای پیام/ح/ن.ف